Το υπερκράτος των Βρυξελλών λειτουργεί σαν δόρυ αλλά και σαν ασπίδα του κεφαλαίου. Σαν δόρυ, γιατί από εκεί ξεκινούν οι πιο βαθιές και αντιδραστικές ρυθμίσεις. Σαν ασπίδα, γιατί είναι αυτό που αποκρούει τις όποιες αποφάσεις επιμέρους κρατών, που ξεφεύγουν (έστω στοιχειωδώς) από το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, κάτω από την πίεση μεγάλων κινημάτων. Μην ξεχνάμε ότι η Κομισιόν δεν είναι απλά διορισμένη από τις κυβερνήσεις, αλλά τόσο η ίδια όσο και ο συνολικός μηχανισμός των Βρυξελλών ελέγχονται απόλυτα από τους ευρωπαϊκούς πολυεθνικούς κολοσσούς. Κυριολεκτικά δεν υπάρχει οδηγία ή προδιαγραφή που να μην έχει βγει από τις σχετικές υπηρεσίες των πολυεθνικών ή έστω να μην έχει λάβει την έγκρισή τους. Χωρίς κανένα δημοκρατικό έλεγχο, και χωρίς την υποχρέωση να δίνουν λόγο σε κανέναν, παρά μόνο στα μεγάλα πολυκλαδικά μονοπώλια, οι επίτροποι της Κομισιόν σχεδιάζουν, επιβάλλουν και "επιτηρούν" την απόλυτη προσήλωση στο νεοφιλελευθερισμό. Διαδικασία που, δευτερογενώς αν θέλετε, μεταφράζεται σε μεγάλη υποβάθμιση, σε δορυφοροποίηση και σε ληστεία των χωρών της περιφέρειας από τις πολυεθνικές αλλά και από τις ίδιες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Αυτός είναι ο πυρήνας της συγκρότησης της ΕΕ. Η αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό είναι αναπόσπαστα δεμένη με την προώθηση μιας γραμμής ρήξεων και ανατροπών με το πλαίσιο της ΕΕ. Πιο συγκεκριμένα:
1. Αντίσταση σε κάθε αντεργατική απόφαση ή οδηγία της ΕΕ. Μέσα σε κάθε εργασιακό χώρο αποκάλυψη του ρόλου της ΕΕ και των συνεπειών που παράγει, σε σύνδεση φυσικά με την πολιτική της κυβέρνησης. Γενικότερα επιβάλλεται η στοχοποίηση της ΕΕ. Είναι κρίσιμη η αποδόμηση του φωτοστέφανου που έχουν φτιάξει για την ΕΕ οι αστικές δυνάμεις (και στη χώρα μας) και η αποκάλυψη της ΕΕ σαν μιας λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου ενάντια στη ζωντανή εργασία. Σήμερα αυτό είναι πιο μαχητό και πιο κοντινό στη μέση συνείδηση, ειδικά μέσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους.
2. Η στοχοποίηση της ΕΕ οφείλει να βρίσκεται σε οργανική και άμεση σύνδεση με την καταγγελία της πολιτικής των κυβερνήσεων και του δικομματισμού. Οι κυβερνήσεις αποδεικνύονται καθημερινά μαριονέτες των Βρυξελών και του χρηματιστικού κεφαλαίου. Παράλληλα, είναι ο μεγάλος συνασπισμός κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, που έχει χτίσει και κυβερνά αυτήν την αποκρουστική, αντεργατική και αντιλαϊκή ΕΕ. Πρέπει να κινηθούμε με την αντίληψη ότι η πολιτική κοινωνικής ασφυξίας, είτε της ΕΕ συνολικά είτε των κυβερνήσεων σε κάθε χώρα, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση. Ή θα διαλύσει τις κοινωνίες ή κάτω από μεγάλους αγώνες θα ανατραπεί.
3. Η αντιμετώπιση της αντεργατικής λαίλαπας συνδέεται άρρηκτα με την κατάργηση του διαβόητου Συμφώνου Σταθερότητας. Είναι ο βασικός θεσμικός πυλώνας του νεοφιλελευθερισμού. Είναι τρομερή πρόκληση αυτό να παραβιάζεται όταν πρόκειται για τις τράπεζες, ενώ είναι απαραβίαστο όταν πρόκειται για την επιβίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Γι’ αυτό η κατεύθυνση που προωθείται από τη σοσιαλδημοκρατία αλλά και από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) για αλλαγή του Συμφώνου δεν είναι σωστή. Η προτασιολογία ("τι θα το αντικαταστήσει;") υπονομεύει την ανάγκη αποφασιστικής πάλης για την κατάργησή του. Οι λαοί αντιπαλεύουν την κρίση, δεν ψάχνουν "φιλικά με το σύστημα" αντίδοτα στην καπιταλιστική κρίση.
Ο αντιμεταρρυθμιτισμός, λυδία λίθος
Μέσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους θα γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση ότι ο νεοφιλελεύθερος, αντεργατικός και ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, δεν τροποποιείται από εσωτερικές θεσμικές παρεμβάσεις στη δομή του. Μόνον ανατρέπεται. Μια "άλλη Ευρώπη", ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο μπορεί αυτή να προκύψει, είναι σαφές ότι δια της μεταρρύθμισης της ΕΕ δεν πρόκειται να προκύψει. Αυτό πρέπει σήμερα να ζυμώνεται στον κόσμο του κινήματος – κι ας μείνει προς διερεύνηση και δοκιμασία μέσα στους κόλπους του κινήματος το αν οι μεγάλες αγωνιστικές διαδρομές προς μια "άλλη Ευρώπη" θα εξελιχθούν ισόμετρα και αναλογικά παντού ή αν θα καθοριστούν από την αρχή της ανισομετρίας (απόλυτο νόμο του καπιταλισμού κατά τον Λένιν, που κατά τη γνώμη μας γίνεται πιο επίκαιρος όσο πιο στυγνός γίνεται ο ιμπεριαλισμός μέσα στην κρίση αλλά και επαληθεύεται από τις εξελίξεις πχ στη Λατινική Αμερική).
[αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Αριστερά!», φύλλο 262]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου